W "Słowniku symboli" Kopalińskiego czytamy ponadto, że Księżyc jest symbolem tajemnych, zakrytych stron Natury. Wiąże się z nocą i podświadomością. Jest zarazem opiekuńczy i groźny. Bladość jego blasku ukazuje tylko mgliste zarysy rzeczy, dlatego łączy się z wyobraźnią i fantazją. Jego fazy są prawzorem wszelkiego dualizmu.
Księżyc wiąże się z magią (zioła lecznicze zbierane przy jego blasku działają najskuteczniej), z duchami, czarami. Promienie Księżyca są pożywieniem dla czarodziejek, udzielając im zarazem nieśmiertelności.
Limbus Księżyca to legendarna kraina księżycowa, gdzie przechowane jest wszystko, co zmarnowano na Ziemi: stracony czas, roztrwonione bogactwa, niedotrzymane przyrzeczenia, niewysłuchane modlitwy, daremne łzy, bezowocne próby, nie spełnione marzenia, płonne nadzieje, próżne chęci itp.
Księżyc w chrześcijaństwie jest atrybutem Kościoła odbijającego światło Chrystusowe.
W alchemii: materia prima, zmienność, ulatnianie się, zasada żeńska; srebro.
W astrologii: zasada żeńska, kobieta, niestałość, psychika, marzenie senne, życie życie dziecięce, archaiczne, wegetatywne, artystyczne, życie prymitywu istniejącego w nas, ujawniającego się w wyobraźni, marzeniach, snach, przywidzeniach, majakach, chimerach.
Nazwy Księżyca: gr. Selene, łac. Luna, nie spokrewnione ze sobą, znaczą obie błyszcząca i są rodz. żeńskiego (Słońce natomias: Helios, Sol - rodz. męskiego).
