Według Słownika Symboli Władysława Kopalińskiego wąż jest symbolem pierwotnych sił kosmicznych, Chaosu, wieczności, koła kosmicznego, odrodzenia, strażnika źródeł życia, strażnika skarbu, niebezpieczeństwa, upadłego anioła …(i wiele innych).
Jest emblematem lekarzy, czarów, rzek, morza, bóstw podziemnych. Jest najstarszym fallicznym zwierzęciem totemowym. Bóstwem klimatu u ludów uprawiających kult drzew.
Jest wyobrażeniem spraw tajemniczych, rzadkich, niezrozumiałych.
„Osobliwy wygląd węża, istoty bez rąk i nóg, bez uszu, powiek, głosu, a przy tym nieustraszonej, zwinnej, nieruchomej lub błyskawicznej w ruchach, niesamowicie syczącej, niezależnej i zazwyczaj samotnej, umiejącej zadawać człowiekowi nagłą i niespodziewaną śmierć od uduszenia w uścisku lub od jadowitego ukąszenia (…) sprawia, że wąż często występuje w wierzeniach religijnych, ceremoniach kultowych, legendach i folklorze licznych krajów i ludów.”
Wąż jest emblematem fallicznym, związanym w obrzędach płodności z Boginią Ziemi i ziemią.
Dla Plutarcha wąż reprezentuje bóstwo, odnowę lub wieczność, bo karmi się własnym ciałem gryząc własny ogon, bo, tak jak świat, wychodzi od bóstwa i do bóstwa wraca.
Wąż łączy się z zasadą żeńską jako atrybut bogiń trzymających pęk węży w ręku, jak Artemida, Hekate, Persefona, lub innych, mających węże zamiast włosów.
Wąż występuje w kulcie Ateny, Demeter, Dionizosa, Zeusa, Asklepiosa.
Wąż – odnowa, długowieczność, uzdrawianie, był atrybutem boga lekarzy, Asklepiosa (Eskulapa), który sam był pierwotnie świętym wężem uzdrawiającym. Grecy i Rzymianie uważali węże za duchy opiekuńcze świątyń i ołtarzy. Były też one u nich często zwierzętami domowymi, które tępiły myszy i szczury. Dzieci bawiły się z wężami, panie chłodziły sobie nimi latem szyje i piersi.
Wąż – błogosławieństwo: zaprzężony do wozu Triptomelosa, który wg mitu gr. z rozkazu Demeter objeżdżał świat ucząc ludzi uprawy roli i dobrych obyczajów.
Tyle pokrótce Słownik Symboli Kopalińskiego.
Jest emblematem lekarzy, czarów, rzek, morza, bóstw podziemnych. Jest najstarszym fallicznym zwierzęciem totemowym. Bóstwem klimatu u ludów uprawiających kult drzew.
Jest wyobrażeniem spraw tajemniczych, rzadkich, niezrozumiałych.
„Osobliwy wygląd węża, istoty bez rąk i nóg, bez uszu, powiek, głosu, a przy tym nieustraszonej, zwinnej, nieruchomej lub błyskawicznej w ruchach, niesamowicie syczącej, niezależnej i zazwyczaj samotnej, umiejącej zadawać człowiekowi nagłą i niespodziewaną śmierć od uduszenia w uścisku lub od jadowitego ukąszenia (…) sprawia, że wąż często występuje w wierzeniach religijnych, ceremoniach kultowych, legendach i folklorze licznych krajów i ludów.”
Wąż jest emblematem fallicznym, związanym w obrzędach płodności z Boginią Ziemi i ziemią.
Dla Plutarcha wąż reprezentuje bóstwo, odnowę lub wieczność, bo karmi się własnym ciałem gryząc własny ogon, bo, tak jak świat, wychodzi od bóstwa i do bóstwa wraca.
Wąż łączy się z zasadą żeńską jako atrybut bogiń trzymających pęk węży w ręku, jak Artemida, Hekate, Persefona, lub innych, mających węże zamiast włosów.
Wąż występuje w kulcie Ateny, Demeter, Dionizosa, Zeusa, Asklepiosa.
Wąż – odnowa, długowieczność, uzdrawianie, był atrybutem boga lekarzy, Asklepiosa (Eskulapa), który sam był pierwotnie świętym wężem uzdrawiającym. Grecy i Rzymianie uważali węże za duchy opiekuńcze świątyń i ołtarzy. Były też one u nich często zwierzętami domowymi, które tępiły myszy i szczury. Dzieci bawiły się z wężami, panie chłodziły sobie nimi latem szyje i piersi.
Wąż – błogosławieństwo: zaprzężony do wozu Triptomelosa, który wg mitu gr. z rozkazu Demeter objeżdżał świat ucząc ludzi uprawy roli i dobrych obyczajów.
Tyle pokrótce Słownik Symboli Kopalińskiego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz